छुटाई (कविता)

-सुशील सापकोटा

बोटबाट

पात छुटेजस्तो

छुटेजस्तो

कहिले ओइलीएर

वा कहिले कोपिलामै

डालीबाट फूल

जिन्दगी पनि त छुट्दोरहेछ

पटक पटक

आफ्नै बोटबाट ।

छुटेजस्तो

कतै बाध्याताको झरीमा

रहरको सुर्य

वा छुटेजस्तो

टन्टलापुर मरुस्थलमा

बर्षातको रहर

जिन्दगी पनि छुट्दोरहेछ

पटक पटक

आफ्नै चाहनाबाट ।

एक कित्ताबाट छुटेपनि

जिन्दगीको लय

फेरि मिल्न जान्छ अर्को कित्तामा

छुट्नु, छुट्नु मात्र रहेनछ

भेटिनु पनि रहेछ

र रहेछ

छुट्नु अनिवार्य पनि ।

छुटेजस्तो

यात्राको सहयात्री

वा छुटेजस्तो

सहयात्राको यात्रा

फेरि छुटेर

पनि नछुटेजस्तो

वा छुटेजस्तो

नछुटेरपनि

छुटाइभित्रै एक

एकभित्रै छुटाई ।

कुनै अध्यायबाट

छुट्नु भनेको कहाँ छुट्नु मात्र हो र

छुट्नु भनेको त

अर्को नयाँ अध्याय भेट्नु पनि त हो ।

लेखक युगीन साहित्य समाज, नेपालका अध्यक्ष हुन्  ।